Górska miejscowość (851 m n.p.m.) w Dolinie Bocańskiej na pograniczu Tatr Dziumbirskich i Kralowoholskich.
Historia miejscowości sięga XIII wieku, kiedy na tym terenie wydobywali złoto mieszkańcy Hýb. Wschodnia część terenu należała pierwotnie do dóbr Liptowskiego Gródka a od XVI wieku do bańskobystrzyckiej izby. Część zachodnia należała pierwotnie do osady Liptowski Jan, a od XIII wieku do rodziny Świętojańskich. W średniowieczu powstała osada Bocza, która zanikła w XV wieku. W XVI wieku powstały na jej miejscu dwie Bocze (Królewska i Świętojańska, nazwane od ich właścicieli). Po wyczerpaniu złóż górnictwo zanikło a mieszkańcy zajęli się hodowlą bydła i sukiennictwem.
W miejscowości, podobnie jak w Wyżnej Boczy, zachowały się do czasów współczesnych górnicze podpiwniczone przestronne domy z krużgankami. Znajduje się tu późnoklasycystyczny kościół rzymskokatolicki z 1844 roku, z oryginalną chrzcielnicą, patronalnymi ławkami i lichtarzami.
Od połowy XX wieku miejscowość przekształca się w ośrodek turystyczny. Piękne otoczenie, lasy i łąki, przyciągają coraz więcej gości. Niżna Bocza zyskuje coraz większą popularność także jako ośrodek sportów zimowych.
Leży ona w pasie ochronnym Parku Narodowego Niżne Tatry.
